Σε κοντινή απόσταση από το σπήλαιο του Ευριπίδη, εντοπίστηκε από την ερευνητική ομάδα του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων (1998–2000) αυτόνομο κτηριακό συγκρότημα της Ελληνιστικής περιόδου, κτισμένο σε μικρό πλάτωμα. Αποτελείται από ιερό με μικρό τετράγωνο ναΐσκο (2,50×2,40 μ.) και αύλειο λατρευτικό χώρο με κτιστό θρανίο. Το συγκρότημα περιλαμβάνει επίσης κρηναία εγκατάσταση με ορθογώνια δεξαμενή νερού (στεγανοποιημένη εσωτερικά με υδραυλικό κονίαμα), η οποία τροφοδοτείται από παρακείμενη φυσική πηγή μέσω ενός πήλινου αγωγού. Η μελέτη των κινητών ευρημάτων χρονολογεί το Ιερό στα μέσα του 3ου αιώνα π.Χ. Η σχετικά μικρή διάρκεια λειτουργίας έληξε τον 2ο αιώνα π.Χ., όταν καταστράφηκε πιθανότατα από φυσικά αίτια. Τα σημαντικότερα ευρήματα, τα οποία αποτελούν και τα τεκμήρια ταύτισής του με τη λατρεία του Διονύσου, είναι: μαρμάρινος αναθηματικός φαλλός, το δεξί χέρι μαρμάρινου αγάλματος που κρατάει κάνθαρο, καθώς και πήλινος κάνθαρος με ανάγλυφα θεατρικά προσωπεία στις λαβές. Σημαντική επίσης ήταν η αποκάλυψη τεσσάρων δισκοειδών καλυμμάτων πήλινων κυψελών με ανάγλυφο το γράμμα Ε στο κέντρο τους. Το εύρημα μαρτυρεί την μελισσοκομική δραστηριότητα στη Σαλαμίνα επιβεβαιώνοντας τον χαρακτηρισμό που αποδίδει ο Ευριπίδης στην πατρίδα του στις Τρωάδες (798-799: «μελισσοτρόφον Σαλαμίνα»). Σε άμεση γειτνίαση με το σπήλαιο, το διονυσιακό Ιερό θα πρέπει να συμμετείχε ενεργά στη λατρεία των τοπικών Διονυσίων κατά τους κλασικούς χρόνους, πριν αναδειχθεί κατά τη Ρωμαϊκή περίοδο σε τόπο προσκυνήματος, καθώς το έργο του Ευριπίδη είχε διαδοθεί σε ολόκληρο τον ελληνορωμαϊκό κόσμο. Το αγροτικό αυτό Ιερό ήταν προορισμένο πιθανότατα για την από κοινού λατρεία Διονύσου–Ευριπίδη.

Αυτό το σημείο ενδιαφέροντος είναι ορεινό και αστικό. Κατάλληλη εποχή επισκεψιμότητας: Όλο το χρόνο. Δεν είναι προσβάσιμο με δημόσια μέσα μεταφοράς. Δεν έχει κάποιο κόστος ή εισιτήριο. Ωράριο επισκεψιμότητας: Ελεύθερο. Πηγή προέλευσης φωτογραφικού υλικού: archaiologia.gr